اشعار

وقتی گدای فاطمه بودن برای مـاست         احساس میکنیم که دو عــالـم گدای ماست

با گریه بهر فـاطمه آدم عــزیـز است         این گریه خانه نیست که دولت سرای ماست

اینجا به ما حسین حسین وحی میشود         پیغمبــریــم و مجلس زهــرا حرای ماست

سلمان شــدن نتیجه همسایگی اوست          زهــرا بــرای سـیــر کـمــال ولای ماست

تنهاوسیله ای که نخش هم شفاعت است          چــادر نــمــاز مــادر ارباب هــای ماست

باران به خاطر نوه ی فضه می رسد         مــا خــادمـیـم و ابر کرم در دعای ماست

فــرمــوده اند داخــل آتـش نمـیـشویم           فــردا اگــر شفاعت زهــرا بــرای ماست

چه می‌شد؟ گر مرا با غربت خود آشنا می‌کرد        چه می‌شد سفره‌اش گر، گل برای غنچه وا می‌کرد

چرا می‌کرد دور از چار طفلش بستر خود را         گل از چه خویش را از غنچه‌های خود جدا می‌کرد

اگرازگریه‌اش همسایگان را شکوه بر لب بود         دل شب‌ها نمی‌زد پـلک و آنان را دعا می‌کرد

به چشم خویشتن دیدم که بشکستند بازویش        ولی مــادر مگر دامان حـیـدر را رها می‌کرد

هم ازسینه هم از بازوش خون می‌رفت در آن روز        ولیکن می‌دویــد و بــاز بــابـا را صدا می‌کرد

نمـاز عشق نیّت کرد ما بین در و دیــوار        ولی زان پس رکوع خود میان کوچه‌ها می‌کرد

مرا همراه می برد و  به روی شانه‌ ام دستش         قــد دخـتــر، برای مـادرش کار عصا می‌کرد

یک گل نصیبم از دو لب غنچه فام کن           یـا پـاســخ ســلام بـگـو یـا سـلام کن

ای آفـتـاب خـانه حـیـدر مکن غـروب           این سایه را تو بر سر من مستدام کن

پیوسته نبض من به دو پلک توبسته است            بـر من امـیـد من نگـهی را تمـام کن

تا آیــدم صدای خــدای عـلـی به گوش           یک بـار با صدای گـرفـته صدام کن

از سرو قدشکسته نخواهد کسی خـرام           ای قــامـتـت قـیـامت من، کم قیام کن

درهای خُـلـد بـر رخ من بــاز می کنی           از مـهـر همره دو لبت یک کلام کن

این کعبه بازویش حجـرالاسودعلیست           زینب بــیــا و با حـجــرم استـلام کن

گل، بر من و جوانی من گـریه می‌کند           بلبل به خسته جانی من گریه می‌کند

ازبس که هست غم به دلم، جای آه نیست           مهمان به میزبانی من گــریه می‌کند

از پــا فـتـاده پا و ز کار اوفتاده دست           بـازو به نــاتــوانـی من گریه می‌کند

گــل‌های من هنوز شکــوفـا نگـشته‌اند           شبنم به بــاغـبــانی من گریه می‌کند

در هــر قــدم نشـینم و خیزم میان راه           پیری، براین جوانی من گریه می‌کند

گردون، که خود کمان شده، با چشم ابرها            بــر قــامت کـمـانی من گریه می‌کند

این آبشار نیست که ریزد، که چشم کوه           بـر چـهـرۀ خـزانی من گـریه می‌کند

فــردا مــدیـنــه نـشـنود آوای گــریـه‌ام           بـر مـرگ نـاگهانی من گریه می‌کند

اشــكــم ولي ز چـشــم مدينه چكيـده ام          يــاسم كه جـای بـاغ به در آرمـيـده ام

چون ابرپشت پاي علي اشك ريخته ام          چون آه در هـواي عـلـي پَـر كشيده ام

اي شبه مــردهای مـديـنه چـه مي كنيد          من ذوالـفـقـار خـستـه ولي آب ديده ام

گفتي صلاح نيست كه نفـرينشان كني          دست از دعا كشيدم و عزلت گزيده ام

همچون نـسـيم در زده ام خـانه هايشان          هر شب به كوچه هاي مديـنه وزيده ام

در جـلـوه ام دوباره مكــرر نمی شـوم          چون فرصتي گذشته ام و سر رسيده ام

نـفـسـي فدا لنـفـسك يا مرتضی عــلـی          هرچه بـلای توست به جانم خريده ام

زهرا حضورش نیازی به مردم نــدارد         اصلاً ظهــورش مدینه و یا قــم نـدارد

بالی که این آسمان را ندارد، چه دارد؟         آن کس که این آستان را ندارد چه دارد؟

عصمت تباری که همسایه اش را ندیده         همسایه اش نیز هم سایه اش را ندیده

بانوی والا مقامی که مافوق نور است          خورشید هفت آسمانی که مافوق نور است

پـــروازها با قــنــوتش به بالا رسیدند          اعجازها با نگــاهــش به عیسی رسیدند

غیــر از خــدایــا خــدایا صدایی ندارد         روی زمین غیــر محــراب جایی ندارد

سجاده اش با مناجات کردن گره خورد         هر صبح با نور خیرات کردن گره خورد

امروز بارانی ترین عنــایت به دستش          فــردا فـــراوان ترینِ شفـاعت به دستش

ازیک طرف دخترِ مردِ مشکل گشاهاست         از یــک طرف خواهرِ آبروی گداهاست

او حلـقـه ی اتصال رضا با جواد است          بــاب الحوائج ترینی که بابِ مراد است

وقتی که میخواست ازخانه اش دربیاید          یــعــنــی به سمتِ حریـــم پـیـمـبر بیاید

دور و برش از برادر برادر قرُق بود           راه از پسر های موسی ابن جعفر قرُق بود

دست پسرهای موسی ابن جعفر نقابش          پای پسرهای موسی ابن جـعـفــر رکابش

تا چــادرش خــاکـی از رد پایی نگیرد          تا مـعــجــر بــا حجـــابش به جایی نگیرد

او آمــد و مــایــهٔ افــتــخـــار همـه شد          دسـتــه گــل مـــریــمــی بــهــار همه شد

گیــرم نــبــودیم اما سلامش که کردیم           گــیــرم نــدیــدیم، ما احترامش که کردیم

ما سر بلندیم ازاین که گلابش نکردیم           بـــا ازدحـــام ســر کــوچــه آبش نکردیم

او آمد و طرز خواهر شدن را نوشت و          قــربـــانِ قبل از برادر شدن را نـوشت و

چه خوب شد که مسیرش به مقتل نیوفتاد         چه خوب تر که بارها از روی تل نیوفتاد

گودالی از کشمکش های لشکر ندید و          بـــالای ســر نــیــزه هــا ســر نــدیـد و....

لبــخــنــد بر لبـان زمین آشــکــار شد         امــســال در عــزای تو فصل بهار شد

خجلت زده درخت به کنجی نشسته است         که با گــل و شکوفه چرا هم‌قطار شد؟

مهتاب شــمـع سوخته در پیش گنبدت         خــورشیــد هم ستاره ی دنباله دار شد

هرکفتری که صبح به دورشما نگشت         آن ‌روز را به شب نرسانده شکــار شد

غیرازحریم تو سر هر شاخه ای نشست         حــق بــا پــرنـده بود ولی سنگسار شد

بی‌بی کریمه است و برای گنـاهـکـار         درهای صـحـن آیــنــه راه فــرار شــد

زیباست سویت آمده این رودغم ولی          هرجا که قلب رود شکست آبشــار شد

اینجا نه! روبروی ضریحت مرا بخر         وقتی که خــوب گــونه‌ی من آبـدار شد

اشک تو می‌چکید به خاک ومی آمدی          ســاوه بــه قـــم تــمـــام درخت انار شد

گردیده ام به دور حـــرم هفت مرتبه          امــا چـــرا طواف شما هشت بــار شد؟

غیراز سلام حامل "آه" ست هرکسی          از قـــم به سمت طوس سوار قطار شد

ازجنس سنگ نیست از اشک ملایک ست         آن سنگ که بـــرای تو سنگ مزار شد

در زیر پای این همه زائر به لطف تو         مــوری  به زنده بــودنش امیــدوار شد

زده آتش زمیـن آباد مـــا را          غروب چشم هایت ای مسافر

شدی دنبال یک نامه ز دلبر          میان کوچه های خسته عـابر

**********

پرستوهای بالت را شکسته           میان راه، سنگ بی وفایــی

نیفتی ناگهان از پا که بــانو          عمود خیــمــۀ عمر رضایی

***********

عزادار دل زخـم شــما بود         زمین و آســمــانِ شهر مـردم

به پای چشمتان خرج خدا شد         حیای خاک و بوم و غیرت قم

************

ضریح مهرتو درسینه دارد        هــوای قــبــر مخــفــیِ بهاره

عزای تو میان عـــرش بالا        عـزای حضرت زهرا دوباره

************

گرفته از نگاهت زهر بی دین         شعاع نور و موج ناله ات را

شفای درد تو ذکر رضا بود         ولـــی از داغ او افتادی از پا

************

مگر تو زینب موسی نبودی؟         حسین آمد به بالینت به پا خیز

خدا را این که تا کوفه نرفتی          بهار تو نشد هــمـــرنگ پاییز

آتش کـشـید فـتـنــۀ ابـلـیـس خانه را           سوزاند چـشم تنگ حسد آستانه را

دنبال یک بهانه به هر در زدند، که           پـیــدا کنند بهـر تعـرض، بهانه را

باید غلافْ روضه بخواند برای مـا           بـایــد شـنـیــد دردِ دل تــازیانه را

طوری زدند مادرما را که بعد ازآن           بــالا نـبــرد از اثــر درد شـانه را

دیدی که کاردست علی داد،کینه ها           دیدی ندید کشتی داغـش کـرانه را

در خاطر کبوتر زخمی چه نقش بست           دیگرنخورد با دل خوش آب و دانه را

تقــدیــم روح مــادر سادات می کنم           این چند بیت مختصر و عامیانه را

آن کس که راه پـوی حــریـم کـریم شد           از جان غـلام حضرت عبـدالعظیم شد

دارای حرمت است به چـشم جهـانـیان           آن کس که زائـر حــرم این کـریـم شد

باید سلام و عرض ادب کرد با خلوص           بر حضرتش که وارث خلق عظیم شد

وارد هر آن که گشت در این بارگاه قدس           محـو صفای این حرم و این حریم شد

بی بـهـره نـیـست از کـرم ذات کـبـریا           آن عاشقی که بر سر کـویش مقـیم شد

بس مرده دل که زنده ز الطاف کردگار           زین بارگاه اطهر و رضوان شمیم شد

دارد به پـیـش پای دل خود چـراغ راه           آن کـس که رهـسـپـار ره مستـقـیـم شد

خوی حسین و وجه حسن داشت، زین سبب           مشهور خاص و عام به عبدالعظیم شد

طبعش روان ز چشمه فیاض مهر اوست           "خاتم" اگر که صاحب طـبع سلـیم شد

به دیــوار و در این بیت تـوحید           فروغ عترت و قرآن توان دید

بــود این بــارگــاه روح پــرور           حــریــم یک تن از آل پـیـمـبـر

در این جا قبر مولایی کریم است          مزار حضرت عبدالعظیم است

به اولاد حسن، او فخر و زین است         که زوارش "کمن زار الحسین" است

چو این جا شد چراغ عشق روشن          به دل ها این حرم شد پرتو افکن

بود این درگه از ابواب رحمت           در باغی ست از گل زار جنت

که اشک عاشقان، شد جویبارش          نمی گردد خزان، هرگز بهارش

تو ای زائر به تعظیم شعائر         ببوس این درگه پر نور و طاهر

بیا این جا به اشک خود وضو کن            بیا جان خود این جا شستشو کن

بپا خیز و بخوان اذن دخولش           اجازت از خداگیر و رسولش

به اذن حیدر و زهرای اطهر           به اذن یازده معصوم دیگر

قدم چون می نهی داخل از این در            بگو بسم الله و الله اکبر

زند چون حلقه بر این در گدایی           به گوش جان او آید ندایی

که ای سائل دعایت مستجاب است         محب آل عصمت کامیاب است

بخواه از رحمت حق آن چه خواهی          که بی حد است الطاف الهی

"حسان" این جا مطاف مومنین است          درِ گل زار جنت در زمین است

این جاست خاک ری وَ ملقب به کربلاست         خیلی گران تمام شده، مُلک خون بهاست

هر گوشه زین دیار اگر هیئتی به پاست         پشت قبـاله و سندش یک سـر جداست

زان روز کاین معامله شد سرزمین ما

ری نیـست نام آن و شـده وادی البـکـا

از آن به بعد فاطمه زین خاک رو گرفت              این سرزمین به گریۀ عشاق خو گرفت

آن قدر گریه شد که کمی شستشو گرفت            از خانۀ امام حسن آبرو گرفت

اوضاع را امام حسن رو به راه کرد

زهرا دوباره جانب ایران نگاه کرد

عبدالعظیم آمد و عبد خدا شدیم              با عشق اهل بیت دگر آشنا شدیم

همسایۀ عزیز دل مجتبی شدیم           در هر طواف زائر کرب و بلا شدیم

پیچیده باز در حرم یار عطر سیب

صلی علی الحسین و صلی علی الغریب

بگـذار دلـم بی سـر و سـامـان تو باشد           یک عمر فقط دست به دامان تو باشد

میـقـات به شـوق رخت احـرام ببـنـدد           ای روح حرم کـعـبه مسلمان تو باشد

هر شاخۀ گـل آیه ای از سورۀ حسنت           دل آیـنـه در آیـنـه حـیـران تـو بـاشـد

گـیسوی تو بر باد دهد نظـم جهان را           نظمی هم اگر هست پریشان تو باشد

مستان همگی از خم میخانه خراب اند           میـخانه خـراب خـم چـشـمان تو باشد

فــراقـت دلـم بـر جــنـون مـی كــشـانـد          غـمت جـان مـن را به لب می رسـانـد

بـــدان در فــراقـت يــقــيــنـاً كــنـم دق          ولـی دل ز تـو حـاجــتـــم مـی سـتـانــد

تـولـد، حـيـا تـم، هـمـه بهـر این اسـت           كـه دل وقـت فــوتـم سرود تـو خـواند

مكن منـع و ردم، يـقيناً كه سری است           كه حـق در بـر گـل چو خاری نشـاند

دراين بهر پرموج كه جان را امان نيست           غــمت كـشـتی دل، بـه سـاحـل رساند

اگـر چه وصالـت سـكـون شَـد نـگـارم           ولـيـكـــن دل مـن كـه عــرفـان نـدانـد

نه خودسر شدم عاشقـت، مـهر تو حق           چـو بـا اشـك مـادر به حـلقـم  چـكـاند

بـيـا يـوسف فــــاطمـه خـسـتـه گـشـتـم           مرا هـر كسی جـز تو از خـود بـراند

مـنـم سـائـلـت بـا هـــزار شـكـــوه امـا           كـه حرف من و تو صلاح است بماند

وقـتی نـفـس گـرفـته دلـم از هـوایـتـان            یعـنی منـم که زنـده ام از دست های تان

داود من بـخـوان دوبـاره که عـالـمــی            ایــمـان بـیـاورد به طنـیـن صـدای تـان

ازاین همه سحر که گذشته است میشود؟            یک شب نصیب این دل من هم دعایتان

تـا قــبـلــۀ عـبـادت چـشـمانـمـان شـود            دیگر بیا بگـو که کجـا هست جـای تان

این اشتراک چشم من و چشم خیس توست            من گریـه ام به کـشته کـرب و بـلایـتان

آقــا اجـازه مـیـدهــی هـر وقـت آمـدی            نــقـاشـی ام کـنـنـد مـرا زیـر پــایــتـان

یک روز عاشقـانه تو از راه می رسی            آن روز واجـب است بـمـیـرم برایتـان

اعجـاز بی مثـال شما تا ادامـه داشت           موسی ادامه داشت مسیحا ادامه داشت

ای بـارش همـیشه سـجـاده های نـور           در امـتـداد چـشم تو دریـا ادامه داشت

بانـو اگـر به آیـنـه ها ســر نـمی زدید           تاریکـی هـمـیـشـۀ دنـیـا ادامـه داشـت

در آسـمـان چهـارم افـلاک جا زدیـم           آیــات رد پـــای تـو امــا ادامـه داشت

تا زنـدگی ت را به تـمـاشـا گـذاشـتی           آن عـمر جـاودانه زهــرا ادامه داشت

ای آفــتـاب روشن شـب های کـربـلا

ای زیـنب مـدیـنه و زهـرای کـربـلا

گـفــتـیــم آسـمـانـی و دیـدیـم برتـری           گـفـتـیـم آفــتـابـی و دیـدیــم بــهـتــری

گـفـتــیــم دخــتــر اسـد الله غــالـبــی           ایــام کــوفــه آمـد و دیــدیــم حـیـدری

تو از زمـان کـودکی ت تا بـزرگی ت           شـیــواتــریــن مـفــسر الله اکــــبــری

تو از کدام طایـفه هـستی که مستقـیم           فیض از حضور علم خداوند می بری

بر شانه های سبز تو بار رسالت است           تو اولیـن پـیــمـبـر بـعـد از پـیـمـبـری

خورشید روی تو شرف مشرقین شد

یک نیمه ات حسن شد و نیمت حسین شد

ای مـاورای حـد تـصور کــمـال تـو           بـالاتـر از پـریـدن جـبـریـل بــال تــو

از مـادری چنین؛ چنین دختری شود           هم خوش به حال فاطمه هم خوش به حال تو

غیر از حسین فاطمه، چیزی ندیده ایم           در انـعــکــاس آیــنــه هــای زلال تـو

نزدیک سایه های عـبورت نمی شویم           نـامـحـرمـان عـشق کجـا و خـیال تو؟

از گوشه های چشم تو ساحل درست شد

محض رضای پای تومحمل درست شد

تـو زیـنـبـی و شـیـر زن بعـد کـربلا           تـفـسـیـر نـفـس مـطـمئن بـعـد کـربـلا

زهرا، نبی، حسین وعلی و حسن تویی           بانـو تـویی تو « پـنج تن » بعد کـربلا

گاهی که طعنه میشنوی صبر میکنی           یعـنی تـویـی همان حـسـن بعـد کـربلا

ای گـریـه غـریـبی عــریـان بی کـفن           حـالا تـویـی و پــیـرهـن بـعـد کـربـلا

قلبت تپـید و سوره مـریـم شروع شد

غمگین ترین غروب محرم شروع شد

ای سـایـه بـلـند ابـاالفـضل بر سـرت           ای بـال جـبـرئـیـل گـلـسـتان مـعـبرت

عبـاس هـم رشـیـدی قــد تو را نـدیـد           از بس که سر بـزیر بود در بـرابرت

شب زنده دار شام غـریــبـان کـربلا           دل بـسـته بر نـمـاز شـب تو بـرادرت

ای خطبـه صدای تو نهج البلاغه ات           وی مـحـمـل بـدون جهـاز تو مـنـبرت

هجـده سـر بُـریـده به دنبال چـشم تو           هـجـده سـر بریـده نگـهـبان معـجـرت

ای قـلـۀ نـجـابـت تــوحـیــد، جای تو

عـطر حـضور فاطمه دارد حیای تو

قصد كرده است خـدا جلوۀ ديگر بكشد           سـورۀ مـريـمـی از سورۀ كـوثـر بكشد

بگـذاريد همـيـن جا به قـدش سجده كنم           نــگـذاريـد دگر كـار به مــحـشـر بكشد

دختراين است اگر، فاطمه پس حق دارد           از خــداونــد اگــر مِـنَّـت دخـتـر بكـشد

مـادر دَهـر نـزائـيـد و نخـواهـد زائـيـد           آنكـه را از سـر اين آينه مـعـجـر بكشد

بـالِ جـبـريـل به اين قُـبّـه تـمـايل دارد           تا دمشق هست چرا جای دگر پر بكشد؟!

زينب آنقَدربزرگ است كه آماده شده است           يـكـسـره جـام بـلای هـمه را سـر بكشد

قبل از اينی كه خودش جلوه كند آماده ست           عـالــمــی را به تـمـاشــای برادر بكشد

با خـبـر کـرد نـسـیـمـی هـمــۀ دنــیـا را          مـتــلاطــم شـــده دیــدنــد دل دریـــا را

گل سرخی که می از قطرۀ شبنم می زد         مست می کرد ز بوی نفـسش صحـرا را

چه صفایی چه هوایی چه دلی داشت زمین         شـور می داد ز حال خوش خود بالا را

چشم هایی به روی چشم دگر وا شد و بعد         دل مــجــنــون کـســی بُـرد دل لـیـلا را

بـیـن آغــوش بــرادر چــقـدر آرام است         چــقــدر نـــاز ربــودســت دل بــابــا را

گـوئـیـا بـار دگـر حضرت پیـغـمبر دیـد         عـکــسی از مـاه رخ کـودکـی زهـرا را

زیـنـت خــانــۀ مـهـتــاب به دنــیــا آمــد      

زیـنب حـضـرت اربــاب به دنــیــا آمـد   

چهره اش منعکس از طلعت روی زهراست         عشق بازیش از آن حال و هوایش پیداست

حضرت زینب کبری خودش اقیانوسیست         گرچه چشمان پر از گوهر نابش دریاست

اگر عباس علمدار صف کرب و بلاست         از ازل تـا بـه ابـد پـرچـم زینب بالاست

مـادری کـرد بــرای سـه امـامش زیـنب         بس ولایت به پـرستاری او پا بـرجاست

ســورۀ مـریـم قـرآن نـمی از تـفـسیرش         وسعت روح بـزرگش چـقـدر نا پیداست

بـهـتـرین خــوبـتـرین خـواهـر دنـیـا آمد

حـضرت فــاطـمۀ دیــگــری دنــیــا آمد

صاحب عـزای فـاطـمه آقـا، بـیا بـیا            بـزم عـزای فـاطـمـه بـر پـا، بیـا بـیا

بـهــر تـسـلـی دل زینـب دل حـسـین            با ذوالفـقـار حضرت مـولا، بـیا بیـا

ای زائـرهـمیشـۀ آن قـبـر بـی نـشـان            بـنـمـا مــزار فـاطـمـه پـیـدا، بـیا بـیا

در پشت درب خانه تو را کرده او صدا            درمــان درد ام ابـیــهــا، بـیــا بــیــا

بیت الحزان حضرت زهـرا شده دلم            آقـا به جان حـضـرت زهـرا، بیا بیا

آقـا بیا که کـربـبـلایـم شـود نـصـیب            اشک از فرـاق تو شده دریـا، بیا بیا

یک عده هلهله،یک عده سوت وکف            یک عـده کـوفـیـان به تمـاشا، بیا بیا

وقتی تو از سـفـر برسی عـیـد می‌شود            دنیا دوبـاره صاحب خـورشید می‌شود

چشمان روشنت که طلوعی دوباره کرد            دلـهـا پُــر از تـجـلّــی تـوحـیـد می‌شود

با اهـتـزاز پـرچـم سـرخـت در آسـمان            پیمان عـشق و عـاطـفه تجـدید می‌شود

از چشم خـیس گریه کنان شهـید عـشق            با بـوسه ای به راه تو تـمجـیـد می‌شود

یک عـمـر نـوکـریِ در خـانـۀ حـسـیـن            با یک نـگـاه لـطـف تو تـائـید می‌شـود

آقــا طــواف مــرقــد خـاکـی مـــادرت            وقـتی که چـشم های تو تـابـید، می‌شود

این جـمعه ها عـزای مرا جـار می‌زنند            بـرگـرد بـا رسـیـدن تـو عـیـد می‌شـود